Sos Napoli

Najlepsze będą pomidory San Marzano, które rosną na polach wulkanicznych na południe od Wezuwiusza, które bez skórki i bez pestek zesmażamy aż do momentu odparowania soku, a następnie przecieramy przez sito i podsmażamy na oliwie i czosnku. To dzięki Neapolitańczykom, którzy masowo emigrowali zabierając w świat receptury smacznych sosów, w tym przepis na makaron z pomidorowym dodatkiem, sos napolitana stał się eksportowym daniem, które z powodzeniem serwują włoskie restauracje rozsiane po całym świecie. Jeśli chcemy spróbować prawdziwej napolitany, na początek warto wybrać się do dobrej, tradycyjnej restauracji włoskiej serwującej to danie. Sami nie wymyślimy smaku, nad którym pracowało kilkanaście pokoleń kucharzy. Doskonała napolitana jest wyrazista w smaku, niczego jej nie brakuje i czujemy, że dodanie czegokolwiek jeszcze byłoby świętokradztwem. Podczas samodzielnego przyrządzania sosu nie wolno iść na skróty, nie wolno oszukiwać i stosować marnych zamienników, np. koncentratów, soku pomidorowego itp. (chociaż sami Neapolitańczycy w chwilach wielkiej biedy potrafili na tej bazie stworzyć świetny sos). Takie kulinarne minimalizmy są najtrudniejsze, ponieważ smak buduje się z kilku składników: pomidorów, czosnku, oliwy, cebuli i gałązki świeżych ziół: tymianku lub rozmarynu. Ważne jest – jak mówią Włosi – wsłuchać się w potrzeby sosu: dodać mu więcej ognia, kiedy zbyt leniwie pyrka lub ująć gorąca, kiedy woda zbyt szybko paruje z pomidorowej pulpy. Cała filozofia obróbki pomidorów na sos zawiera się w smaku na każdym etapie gotowania. Sos napoli wraz pizzą margheritą to główna kulinarna atrakcja Neapolu. Pochwal się, jeśli uda Ci się zdobyć oryginalną recepturę sosu. Obiecujemy, że nie będziemy go udziwniać dodatkami.